พบผีที่หนองน้ำ

[hong]

..............."น้อง" คือชื่อสาวใช้ที่บ้าน พี่สาวของน้อยชื่อนางทั้งสองคนเป็นคนจังหวัดของแก่น ปิดเทอมใหญ่โรงเรียนปิดหลายวัน ผมได้มีโอกาสเดินทางมาเยี่ยมพ่อ-แม่ ของผมรับราชการอยู่จังหวัดน่าน เลยจากตัวจังหวัดไปเล็กน้อย คุณพ่อมีสวนส้มขนาดย่อม ๆ ไว้ที่นั่น โดยให้น้าแอ๋วน้องสาวของแม่เป็นผู้ดูแลน้าแอ๋วเป็นคนภาคเหนือมาแต่กำเนิด จึงเป็นผู้หนึ่ง รู้ขนบธรรมเนียมประเพณีของทางพื้นบ้านเป็นอย่างดี

...............วันนั้นเป็นคืนเดือนมืด หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการกระเวณป่าละเมาะเชิงเขาในตองกลางวันมาพอสมควร ทุกคนต่างอาบน้ำอาบท่า เพื่อรับประทานอาหารเย็น แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็อุบัติขึ้น ท่ามกลางความมืดไร้แสงจันทร์ภายในกระต๊อบเล็ก ๆ หลังคามุงจากหลังจากที่น้อยหญิงคนใช้ยกสำรับกับข้าวเข้าไปเก็บไว้ในครัวน้าแอ๋วหยิบตะเกียงน้ำมันก๊าดมาไว้กลางนอกชาน พลางหยิบเมี่ยงขึ้นมาอม พร้อมกับพ่นบุหรี่ที่มวนเองอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยให้ลูก ๆ หลาน ๆ รวมทั้งตัวผมเองด้วย นั่งตีวงล้อมตะเกียงน้ำมันก๊าดกันนั้น เงียบสงัดไปทั้งป่า มันเป็นเวลาเกือบ 4 ทุ่มแล้วเสียงที่ได้ยินอยู่บ้างเป็นระยะ ๆ ในขณะนั้นก็คือเสียง หริ่งเรไร ๆ ไอ้เฮง….บุตรบุญธรรมที่คุณเพิ่งเอามาเลี้ยงตั้งแต่เล็กเป็นต้นเสียงตลกโปกฮา ท่ามกลางสมาชิกร่วมวง มีเสียงหัวเราะคิกคักกันในแต่ละเรื่องที่มันงัดเอามาเล่าให้ฟัง พอทั้งช่วงที่จะเล่าต่อ....

................ทุกคนได้ยินเสียงร้องไห้ลอดออกมาทางฝาห้อง มันเป็นเสียงวสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าได้รับความเจ็บปวด ทุกคนเงียบกริบ ตั้งใจผังเสียงรองไห้ด้วยความงุนงง "อีน้อยมึงร้องไห้ทำไมวะ" เสียงน้าแอ๋วตะโกนถาม สิ้นเสียงตะโกนจากน้าแอ๋ว ให้ตายเถอะหูผมไม่ได้ฝาดเลย จากเสียงร้องไห้ที่ได้ยิน กลายมาเป็นเสียงหัวเราะของคนแก่..แฮ๊ะ..แฮ๊ะ…ๆ "นั่นมันเสียงคนแก่หัวเราะนี่นา" ผมคิดในใจ ทุกคนต่างนั่งนิ่งมองไปที่น้าแก้วเพียงคนเดียว "มึงออกมานี่นะอีน้อย" เสียงน้าแอ๋วตวาด คุณพระช่วย !! มันเป็นไปได้ยังไง ร่างของน้อยสาวใช้วัย 17 ผลักประตูไม่ไผ่ค่อย ๆ คลานออกมานั่งตรงหน้าน้าแอ๋วอย่างเชื่องช้า น้าแอ๋วเพ่งสายตาไปที่ร่างของน้อยตลอดเวลา เสียงสั่นเครือจากปากของน้อยพูดกับน้าแอ๋วว่า "ขอน้ำกินหน่อย" น้าแอ๋วยกขันน้ำส่งให้ ผมสังเกตกริยาของน้อย ท่าทางมันผิดไปเป็นคนละคน เสียงที่พูดออกมาก็ไม่ใช่เสียงของมัน




................เป็นเสียงของยายแก่ที่พูดยายคาง หน้าคล้ำผิดปกติตาแดงก่ำ..ทุกคนนิ่งเงียบด้วยความสงสัย และจ้องหน้าไปที่น้อยทุกขณะ "เอานี่เมี่ยง กินซะ" น้าแอ๋วพูดพร้อมส่งให้อย่างเย็นใจ ผมเริ่มกลัว ใจเต้นแต่ทำสงบสติอารมณ์เอาไว้เพราะเป็นไปได้หรือ เด็กสาวอายุ 17 เคี้ยวอมเมี่ยงอย่างเอร็ดอร่อย เท่านั้นยังไม่พอ มันยังสูบบุหรี่มวนโตที่น้าแอ๋วส่งให้อย่างน่าตาเฉย ชั่วขณะที่น้อยกำลังพ่นควันบุหรี่อยู่นั่น น้าแอ๋วแอบกระซิบกับไอ้เฮงที่นั่งข้าง ๆ ผม ให้ลงไปหักกิ่งหนาดข้างบ่อน้ำมาให้สักกำมือ ไอ้เฮงมองมาที่ผมคล้ายกับว่า อยากจะให้ช่วยวงไปเป็นเพื่อน ผมสะบัดหัวทำนองว่ามึงลงไปคนเดียวสิ เฮงจึงลงเรือนไปหักกิ่งหนาดแล้วเอาขึ้นมาวางไว้หลังน้าแอ๋ว ในขณะที่น้อยสาวใช้เผลอแหงนหน้าพ่นควันบุหรี่ "มึงเป็นใคร…?" เสียงน้าแอ๋วถามน้อย ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้า "…….." เงียบ.. ไม่มีเสียงตอบน้อยในสภาพของคนแก่กลับถลึงตาแดงก่ำใส่น้าแอ๋ว "มึงอยู่ที่ไหนบอกมา" น้าแอ๋วตะคอกซ้ำ เสียงตอบกลับมากลายเป็นเสียงหัวเราะของยายแก่…แฮะ…แฮะๆๆ พลางชี้มือไปทางเชิงเขา





................. ตลอดเวลาที่ผมสังเกตดูร่างกายและเสื้อผ้าต่างหากที่เป็นตัวของน้อย แต่เสียงหัวเราะและการกระทำ เป็นของอีกคนหนึ่งกริยาแสดงออก น้อยไม่เคยเป็นคนแข็งกร้าวอย่างนั้น แล้วนั่นใครกันละ ที่นั่งอยู่ตรงหน้าน้าแอ๋ว ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิด แต่เสียงหัวเราะและการกระทำ เป็นของอีกคนหนึ่งกริยาแสดงออก น้อยไม่เคยเป็นคนแข็งกร้าวอย่างนั้น แล้วนั่นมันใครกันละ ที่นั่งอยู่ตรงหน้าน้าแอ๋ว ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิด น้าแอ๋วกำกิ่งหนาดฝาดไปที่ตัวของน้อย เสียงกิ่งหนาดระคนกับเสียงน้าแอ๋ว "มึงลงไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้" สิ้นเสียงของน้าแอ๋ว "น้อย" ฟุบนิ่งเหมือนคนนอนหลัง น้าแอ๋ววางกิ่งหนาด พร้อมเอื้อมมือไปบิดไส้ตะเกียงน้ำมันก๊าดให้สว่างขั้น พร้อมกับพูดว่า "ขยับตัวอีน้อยซิ มันไปแล้ว…" ผมรีบทำตามหน้าที่ทันที "น้อย…น้อย…น้อย.." เสียงเรียกทำให้น้อยเงยหน้าขึ้น ขยี้ตาในลักษณะของคนงัวเงีย ดูคล้ายเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน พร้อมย้อมถามว่า

.................."ปลุกน้อยทำไมคะ" เป็นเสียงที่นิ่มนวลผิดกับเสียงเมื่อครู่นี้ ตาแดงกลุ่มเมื่อจ้องมองน้าแอ๋ว ก่อนถูกตีด้วยใบหนาด กลายมาเป็นตาปรือ ๆ ธรรมดาของคนง่วงนอนทั่วไป เพื่อความกระจ่างให้สนิทใจว่าเป็นน้อยคนเดิมผมหยิบบุหรี่ส่งให้น้อยสูบ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันสูบบุหรี่กับใครเค้าไม่เป็น น้อยสายหน้า ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้มันเป็นน้อยเพียงแต่ร่าง ไม่ทันที่ผมจะอ้าปากถามน้อยน้าแอ๋วเอื้อมทมือไปจับไหล่น้อยเบา ๆ พลางถามว่า "ตอนเย็นวันนี้เอ็งไปเที่ยวเล่นที่ไหนมา" น้อยทำหน้าฉงนอึดใจหนึ่งตอบน้าแอ๋วว่า ไปเดินเล่นริมหนองน้ำตอนพลบค่ำ ก่อนตะวันตกดิน " มิน่าเล่า มึงถึงถูกผีโป่งเข้า" เสียงน้าแอ๋เปรย ผีที่เข้ามันเป็นยังไงผมถามน้าแอ๋ว ก็อย่างที่เห็นเมื่อตะกี้นี้ไง มันไปเที่ยวเดินแถวริมหนองน้ำตอนเย็นสงสัยไปเยี่ยวในห้วยด้วยมั่ง ยังไม่ทันที่ผมจะถามต่อ น้าแอ๋วเล่าให้ฟังว่า "ที่หนองน้ำริมห้วยนั้น เป็นที่ยายแก่เอื้องคำพาเป็ดไปเลี้ยง แล้วตัวแกเองก็จมน้ำตายในหนองน้ำนั้น สงสัยไม่มีใครทำบุญกรวดน้ำไปให้แก เลยหิวโหย จึงมาอาศัยร่างอีน้อยมาขอน้ำ ขอเมี่ยงกิน"
ผมขนลุกซู่…. ทุกอย่างที่น้าแอ๋วเล่ามันเป็นความจริงที่เห็นมากับตา จากเรือนร่างของน้อยที่ผิดไปเป็นคนละคนขณะที่ถูกวิญญาณของเอื้องคำอยู่ในร่าง "พูดเสียงยานคางกินเมี่ยง สูบบุหรี่ นัยน์ตาแดงก่ำ" ทั้งหมดที่เห็นนี้มันไม่ใช่น้อย สาววัย 17 นะครับ ฮิฮิฮิ…